Το όνομα του Δία δηλαδή είναι σαν λόγος, τον οποίο αφού διαιρέσαμε σε δύο μέρη, χρησιμοποιούμε οι μέν το ένα μέρος του και οι δε το άλλο, άλλοι τον ονομάζουν «ΖΗΝΑ» και άλλοι «ΔΙΑ».
Αν αυτά συντεθούν σ’ ένα όνομα, φανερώνουν την φύση του Θεού, και, όπως παραδεχόμαστε, ταιριάζει στο όνομα και το ολοκληρώνει. Γιατί και για μας και για όλα τα όντα αυτός είναι αίτιος για την ζωή η ο άρχων βασιλεύς του σύμπαντος.
Συμβαίνει λοιπόν να ονομάζεται σωστά ο Θεός τούτος, γιατί εξαιτίας του έχουν το «Ζήν» όλα τα ζωντανά όντα. Το όνομά του, λοιπόν, ενώ ήταν ενιαίο, διαιρέθηκε, όπως είπα, διττά, «ΔΙΑΣ» και «ΖΗΝΑΣ».
Αν κάποιος άκουγε ξαφνικά ότι αυτός είναι παιδί του Κρόνου, θα το θεωρούσε υποτιμητικό, γιατί λογικό θα ήταν να είναι απόγονος κάποιας μεγάλης διάνοιας ο Δίας, «Κόρος» όμως δεν σημαίνει παιδί αλλά το «καθαρό» και «ακήρατο» (αμόλυντο) στοιχείο του νου.
Τούτος, όπως λένε, είναι γιός του Ουρανού. Και σωστά, αυτό που βλέπουμε προς τα επάνω λέγεται «ουράνιον» γιατί «ορά τα άνω», απ’ όπου λένε όσοι ασχολούνται με τα μετέωρα, ερμογένη, ότι προέρχεται ο «καθαρός νούς», ώστε και για τον ουρανό σωστό είναι το όνομα.»
ΠΛΑΤΩΝ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ» (ΣΕΛ. 101).
