Γράφει ο Βασίλης Σαϊσανάς
Ο Αθανάσιος Καρπενησιώτης υπήρξε ένας “Λεωνίδας” της Επανάστασης που με το πατριωτικό και ηρωικό του πνεύμα σημάδεψαν τον αγώνα κατά την έναρξη του στις παραδουνάβιες ηγεμονίες της Μολδαβίας και της Βλαχίας.
Ο Αθανάσιος Καρπενησιώτης ήταν από τους πρωτεργάτες αγωνιστές αξιωματικούς που συμμετείχε με τον Υψηλάντη κατά την έναρξη της Επανάστασης στην Μολδοβλαχία αναλαμβάνοντας σπουδαία ηγετική δράση στις πολεμικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν.
Στην μάχη του Γαλατσίου ( 30 Απριλίου – 1η Μαϊου ) που αποτελεί και την πρώτη πολεμική σύγκρουση ελληνικών και οθωμανικών δυνάμεων στην Μολδοβλαχία, ο Καρπενησιώτης παρά την συντριπτική υπεροχή του αντιπάλου αποφάσισε, πιστός στις ιδέες του αγώνα, να δώσει μάχη στην οποία παρά την ηρωική αντίσταση και τις απώλειες που προκάλεσαν στους υπεράριθμους Οθωμανούς, οι Έλληνες ηττήθηκαν και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε νέες θέσεις για να συνεχίσουν τον αγώνα.
Η κατάσταση της Επανάστασης είχε γίνει απελπιστική για τους Έλληνες στην Μολδοβλαχία και μετά την καθοριστική ήττα του Υψηλάντη στο Δραγατσάνι άρχισε να καταρρέει σε όλα τα μέτωπα. Ο Καρπενησιώτης παρότι μπορούσε να καταφύγει σε ρωσικό έδαφος και να σωθεί, αποφάσισε να μην εγκαταλείψει τον αγώνα και να δώσει μια μέχρις εσχάτων μάχη στο Σκουλένι ( μία τοποθεσία κοντά στις όχθες του ποταμού Προύθου ).
Η σύγκρουση έγινε στις 17 Ιουνίου 1821, μπροστά στα μάτια των ρωσικών συνταγμάτων του στρατηγού Ζαμπανιώφ παρατεταγμένων στην απέναντι όχθη και Ελλήνων προσφύγων από το Ιάσιο. Εκεί ο Καρπενησιώτης με τους λίγους Έλληνες πιστοί στον εθνικό αγώνα θα πέσουν ηρωικά μαχόμενοι απέναντι στους πολυάριθμους Οθωμανούς.
Με την μάχη του Σκουλενίου τερματίζεται ουσιαστικά η Επανάσταση στην Μολδοβλαχία με τον Καρπενησιώτη και τους άνδρες του να γράφουν τον ηρωικό επίλογο.
Όπως γράφει ο Κόκκινος στην “Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως”: «Η μάχη αυτή δεν έχει ανάλογη εις τας σελίδας του Αγώνος ως προς την εκδήλωσιν ομαδικής ανδρείας και ηρωικής αντιμετωπίσεως βεβαίου θανάτου, παρά μόνον την μάχην του Αθανάσιου Διάκου εις την γέφυρα της Αλαμάνας και του Παπαφλέσσα εις το Μανιάκι».
