Δεν είναι μόνο ο μονόπλευρος, τεχνοκρατικός χαρακτήρας της Παιδείας μας, που λειτουργεί καταχρηστικά από χρόνια σε βάρος της γενικής μόρφωσης και καλλιέργειας των παιδιών μας. Σε βάρος των ανθρωπιστικών τους σπουδών, η υποβάθμιση των οποίων τα εμποδίζει να εμπεδώσουν διαχρονικές αρχές και αξίες της κλασικής αρχαιότητας.
Δεν είναι μόνο η προϊούσα γλωσσική ανεπάρκεια των μαθητών (100-200 λέξεις περιλαμβάνει, συνήθως, το λεξιλόγιό τους) λόγω της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των κλασικών σπουδών στο σχολείο και της κακής οργάνωσης και αξιοποίησης της εκπαιδευτικής αξίας των διδασκομένων μαθημάτων, που έχουν ”συρρικνωθεί” με τον χρόνο ποσοτικά και ποιοτικά, σημασιολογικά και γραμματοσυντακτικά, σε βαθμό αποκαρδιωτικό.
Δεν είναι μόνο η αυξομοίωση της ποιότητας διδασκαλίας ανάλογα με το επίπεδο των μαθητών ανά τάξη ούτε η νόθευση της γλώσσας τους με γλωσσικούς κώδικες, υβριδικές εκφράσεις και κακόηχους νεολογισμούς.
Δεν είναι μόνο η πικρή διαπίστωση ότι φθίνει το λειτούργημα του ”δασκάλου” (στην ευρεία του έννοια), γιατί συνοδεύεται από αδιαφορία, μειωμένο επαγγελματισμό και έλλειψη ζήλου διδασκαλίας. Συνοδεύεται από ελλιπή βιβλιογραφική ενημέρωση, απουσία ουσιαστικής επιμόρφωσης και κενά στη διδακτική και επιστημονική του κατάρτιση (που κάνει άχρηστο στα χέρια του ακόμα και το καλύτερο βιβλίο) λόγω του διορισμού του – μέσω του συστήματος ΑΣΕΠ – με βαθμό κάτω απ’ τη βάση.
Δεν είναι μόνο η συνεχιζόμενη (από εποχής ΓΑΠ στο ΥΠΕΠΘ) ανάθεση του μαθήματος της Ιστορίας σε μη ειδικούς (Ξενόγλωσους, Κοινωνιολόγους, Νομικούς κλπ), με σκοπό την τακτοποίηση των καθηγητών στο ωρολόγιο πρόγραμμα, σε βάρος της γνωστικής κατάρτισης των μαθητών γύρω απ’ το μοναδικό μάθημα εθνικής συνείδησης και αυτογνωσίας.
Δεν είναι μόνο οι εκτεταμένες κραυγές των μαθητών για το άγχος που τους δημιουργεί το σχολικό περιβάλλον και το εκπαιδευτικό σύστημα (περιεχόμενο σπουδών, ποιότητα βιβλίων, ποιότητα διδασκαλίας εκπαιδευτικών, απώθηση ως απέχθεια των μαθητών για το σχολείο λόγω υπερβολικού φόρτου).
Δεν είναι μόνο ο παραμερισμός των άξιων δασκάλων/καθηγητών και η στασιμότητα εξέλιξής τους στην ιεραρχική κλίμακα λόγω της διαιώνισης της αναξιοκρατίας Ούτε η ανάδειξη των μετρίων και η ηθελημένη συχνά ανεπάρκειά τους, που αποκαθίσταται την ώρα των ιδιαίτερων μαθημάτων τους…
Δεν είναι μόνο η έλλειψη αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, που δεν επιτρέπει να χωρίσει η ήρα απ’ το στάρι και να αναδειχθεί το πολύμοχθο έργο των αθόρυβων λειτουργών και των εξαίρετων ειδικά φιλολόγων, που δίνουν τον δικό τους αγώνα για εθνική επιβίωση και ανάταση, στην προσπάθειά τους να αναδείξουν στις αίθουσες διδασκαλίας το αποτύπωμα του αρχαίου πολιτισμού στον νεοελληνικό.
Δίνουν τον δικό τους αγώνα, για να συμβάλουν – μέσω της διδασκαλίας των Αρχαίων και των Νέων Ελληνικών – στη διαμόρφωση ελεύθερων και νοημόνων ανθρώπων. Ανθρώπων που στο ξεκίνημα της ζωής τους θα έχουν για οπλισμό τους τη συνειδητοποίηση ότι η διδασκαλία της ”Αντιγόνης” (την οποία σκέπτονταν να καταργήσουν οι τότε κυβερνώντες σαν αρχαίο κείμενο το 2017…) είναι ό,τι προοδευτικότερο μπορεί να διδαχθεί σε σχολείο.
Γιατί προοδευτικό είναι να μεταλαμπαδεύεις στους νέους της αμοραλιστικής εποχής μας τα υψηλά ιδεολογικά της μηνύματα: την πίστη σε διαχρονικές αξίες και ιδανικά, την πίστη στην καθολική αγάπη και την ανθρωπιά, την πίστη στην τήρηση των ηθικών αξιών και των άγραφων νόμων στη ζωή των σύγχρονων ανθρώπων.
Ναι, δεν είναι μόνο αυτά που λείπουν απ’ τη σύγχρονη Εκπαίδευση στην Ελλάδα και την κάνουν να δείχνει κουτσοπόδαρη, ελλειμματική. Είναι, προπάντων, η απουσία των ηρωικών προτύπων σαν αντικείμενο διδασκαλίας.
Είναι το κόμπλεξ των εκάστοτε κυβερνήσεων να τα ελαχιστοποιούν ή να τα παρακάμπτουν δια της διδακτέας ύλης κατ’ έτος, σαν να μη θέλουν να πληροφορηθούν οι μαθητές για την ταυτότητα των ηρώων, τα επιτεύγματά τους και τη συμβολή τους στο εθνικό, πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας.
Σαν να μη θέλουν τα ηρωικά πρότυπα ως αντικείμενο διδασκαλίας, γιατί τα φοβούνται. Φοβούνται μήπως χρησιμοποιηθούν ως μέσο εκπαιδευτικής παρέμβασης στα σχολεία, με στόχο την εθνική αφύπνιση των μαθητών και τη συναισθηματική και ηθική ανάπτυξή τους.
Φοβούνται μήπως η ψυχολογική δομή και ο παιδαγωγικός ρόλος των ηρωικών προτύπων γαλουχήσει ελεύθερα σκεπτόμενους Έλληνες, που θα αρνούνται τον κομφορμισμό, την δουλικότητα, την υπακοή και την ανοχή στο δίκαιο της πυγμής του ισχυρότερου.
Έλληνες που να πιστεύουν σε αρετές όπως η φιλοπατρία, η γενναιότητα, η υπευθυνότητα, η σοφία, η αυτοθυσία και η ευαισθησία στις ανάγκες των άλλων. Έλληνες που να πιστεύουν στο ”εμείς” κι όχι στο ”εγώ”, να μην θεωρούν ξεπερασμένες κι αναχρονιστικές τις παραδοσιακές αξίες που κράτησαν όρθιο το Έθνος μας για αιώνες.
Έλληνες που να μην εμπνέονται από υλιστικές αξίες, αλλά από μάρτυρες, ήρωες των εθνικών ιδεωδών και της καθημερινής βιοπάλης. Έλληνες που να προβάλλουν με περηφάνια την εθνική τους ταυτότητα και συνείδηση κι όχι να χάνονται μέσα στα κύματα των μεταναστευτικών ροών και τους πολυπολιτισμικούς χυλούς της πολιτικής προπαγάνδας.
Της προπαγάνδας που εξοβελίζει τον πατριωτισμό, προωθεί εκούσια ή ακούσια διεθνιστικά (δήθεν ανθρωπιστικά) πρότυπα επί τη βάσει του μαρξίζοντος υλισμού και καλλιεργεί στις ψυχές των μαθητών τη δουλικότητα και την τουρκολαγνεία, οι οποίες προετοιμάζουν αργά και μεθοδικά τις μελλοντικές γενιές των αθέων και ηττημένων Ελλήνων…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
