4 Μαΐου 1823.
Η μαχη στο Τρικερι.
Συντριπτική νίκη των Ελλήνων υπό τον οπλαρχηγό Καρατάσος.
Τρεις σκληροί στρατηγοί υπό τον Κιουταχή κατευθύνονται προς Νότο.
Ο υπαρχηγός του Κιουταχή Σιλήχ πασάς σε σύμπραξη με τον Αλβανό Περκόφκιαλη κατέρχεται από τη Λάρισα προς τη Στερεά και καταλαμβάνει τα Βρυσάκια.
Ο τρίτος, ο πασάς Ισμαήλ Μπότα απειλεί το Τρίκερι.
Στις 14 Μαΐου του 1823 ο Καρατάσος αφήνει τον Γάτσο υπεύθυνο του στρατοπέδου στο Τρίκερι και με 500 εμπειροπόλεμους αγωνιστές αποβιβάζεται με πλοία της Μαντώ Μαυρογένους στη νησίδα του Αλατά, κατατροπώνει τους εκεί στρατοπεδευμένους ισάριθμους Τούρκους, εκκαθαρίζει τη νησίδα και παίρνει μαζί του αιχμάλωτους έξι σημαίνοντες Τούρκους, που τους προορίζει για ανταλλαγή.
Όταν ο Καρατάσος επιστρέφει στο Τρίκερι έχει ήδη φτάσει ο Σιλήχ πασάς με 10.000 στρατό και με τις προφυλακές του έχει ενεργήσει ανεπιτυχή εξόρμηση κατά του Γάτσου.
Οι δυο στρατοί αντιπαρατάσσονται στο οροπέδιο των Τρικέρων και ο αγώνας στη θέση Παναγιά αδιάκοπος κρατάει τέσσερις μέρες.
Η υπεροχή του στρατού των Τουρκαλβανών εξανεμίζεται μπροστά στην ανεπανάληπτη στρατηγική του Τάσου Καρατάσου, την ανδρεία του Αγγελή Γάτσου, των υπεύθυνων οπλαρχηγών και των αγωνιστών με αποτέλεσμα να κερδηθεί για τους Έλληνες μια περιφανής νίκη.
Με την εμφάνιση και του ίδιου του Κιουταχή στο θέατρο των επιχειρήσεων νέες επιθέσεις των Τούρκων και με νέες επικουρίες έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Ο Καρατάσος έγραφε στο υπουργείο των στρατιωτικών: «το δουφέκι μας συν Θεώ πηγαίνει άριστα».
Αυτόπτης μάρτυρας και συμμέτοχος στους αγώνες υπό τον Καρατάσο, ο αγωνιστής Βελέντζας, περιγράφει τον μεγάλο αρχηγό και τα όσα στη Μαγνησία επιτεύχθηκαν ως εξής: «Ηκολούθησα τον Παππούν (Καρατάσιον) καθ’ όλας τας εκστρατείας του δια της αγωνιζομένης Ελλάδος. μου φαίνεται ότι βλέπω ακόμη το αρρενωπόν και εύχαρι πρόσωπόν του.
Μου φαίνεται ότι ακούω ακόμη προφέροντα τας μονοσυλλάβους του προσταγάς και μηδέποτε συγχωρούντα.
Άγιον ρίγος, το ενθυμώμαι έως τώρα, μας κατελάμβανε όλους, όταν παριστάμεθα έμπροσθέν του. το νεύμα του ήτο προσταγή αδυσώπητος και ουαί εις τον παραβάτην αυτής. η αταραξία του εν καιρώ των μαχών ήτο ανδριάντος ορειχαλκίνου αταραξία. ουδείς είδεν αυτόν εφ’ όλης του της ζωής οπισθοχωρήσαντα ενώπιον των εχθρών.
Τον ενθυμούμαι, όταν επί της Μαγνησίας κατεπολέμει τους Τούρκους. μόλις ηριθμούμεθα δισχίλιοι περί τον Παππούν και εναντίον ημών αλλεπάλληλα και ατελείωτα εφώρμων των απίστων τα στίφη εις το οροπέδιον των Τρικκέρων.
Τέσσαρας ημέρας διήρκεσεν η μάχη επί της αυτής πέτρας, ο Γέρων ασάλευτος ως η πέτρα αυτή.
Και την σήμερον ακόμη δεικνύεται από τους εντρόμους κατοίκους ο τόπος εφ’ ου εκάθητο κατά την τετραήμερον εκείνων σφαγήν. «Κι αν ήθελα τότε να φύγω, έλεγεν έπειτα γελών, μηδέ μ’ άφηναν τα γεράματα;» (εφημερίς «Φιλόπατρις», φύλλο της 29/3/1857 και Γ. Βλαχογιάννη, Ιστορική ανθολογία, Αθήνα 1927, σελ. 58).
Τα επακόλουθα της μάχης οδυνηρά για τον ηττημένο Κιουταχή, είναι δυσοίωνα και για τον Καρατάσο για τους εξής λόγους:
1) Οι Πελοποννήσιοι, που στην εκστρατεία του Μαυροκορδάτου στη Δυτική Ελλάδα το 1822 ήσαν επίκουροι μέχρι την ώρα που ανακλήθηκαν, δεν πέρασαν αυτήν τη φορά τον Ισθμό και δεν έκαναν την εμφάνισή τους καθώς είχε σχεδιαστεί.
2) Ο Εύριπος από αστοχία του Διαμαντή έπεσε στα χέρια των Τούρκων και πλέον δεν υπήρχε ανοιχτός δίαυλος για τον ανεφοδιασμό του στρατοπέδου των Τρικέρων.
3) Λείπει το νερό, το οποίο μεταφέρονταν από δέκα ώρες μακριά, λείπει το ψωμί, οπλουργοί και τα αναγκαία του πολέμου.
4) Ο τουρκικός στόλος πλησιάζει απειλητικά τις Σποράδες.
Ο Νουνεχής στρατηγός με ευθύνη παίρνει την απόφασή του. Πρέπει να απαγκιστρωθεί.
Αφήνει όμως την πρωτοβουλία στον Κιουταχή, που και αυτός μετά τη σφαγή που υπέστησαν τα στρατεύματά του και φημολογούμενη ασθένειά του ζητάει πρώτος ανακωχή.
Σημειώνεται ότι αντίθετοι με τη συνθηκολόγηση ήταν ο Περραιβός και ο Αγγελής Γάτσος.
Γράφτηκε ότι ο Καρατάσος συνθηκολόγησε γιατί ο Κιουταχής του υποσχέθηκε να αποδώσει τα φυλασσόμενα μέλη της οικογένειάς του στη Θεσσαλονίκη.
Ο Καρατάσος όμως γνωρίζει, και το έχει γράψει ο ίδιος στο μινιστέριο του πολέμου, ότι η φαμίλια του έχει εκδαπανηθεί προσφορά στον αγώνα.
Μετά τη συνθήκη αποσύρονται εκατέρωθεν τα στρατεύματα.
Η συμφωνία θυμίζει τη συνθήκη που έκαναν οι Σουλιώτες με τους Τουρκαλβανούς και διαπεραιώθηκαν στην Κεφαλονιά.
Ο Καρατάσος και οι Μακεδόνες διαπεραιώνονται στη Σκιάθο κατά τον μεγαλύτερό τους όγκο και κάποιοι στη Σκόπελο, όπου ήσαν οι οικογένειές τους.
Ακολουθεί η απόπειρα απόβασης του Τουρκικού στόλου στη Σκιάθο με σκοπό την εξόντωση του Καρατάσου.
