Είναι μεγάλη υπόθεση να πάρεις την ευθύνη επάνω σου και να πατάς στα πόδια σου γερά. Λύγισε τα πόδια σου. Ακούμπα τα γόνατά σου στο πάτωμα. Εκεί που είσαι, στο σπίτι σου. Και κάνε προσευχή!
Και ζήτα απ’ τον Θεό Φώτιση. Είναι απλά τα πράγματα. Η πηγή υπάρχει, η δεξαμενή των πολλών δωρεών, χαρίτων, ευεργεσιών και της φώτισης υπάρχει. Είναι ο Θεός. Είναι οι Αγιοι που προσεύχονται για εμάς. Είναι η Παναγία, η Μητέρα του Κυρίου. Είναι οι Αγγελοι. Ζήτα τη βοήθεια όλων αυτών και θα ‘ρθει η φώτιση και στη δική σου ζωή. Μόνο που πρέπει να περιμένεις. Θα ζητάς απ’ τον Θεό. Και με απλότητα θα περιμένεις να σε φωτίζει, να καθαρίζει το μυαλό σου, να το εξαγνίζει και να το ηρεμεί.
Να το χαλάει και να το ξαναχτίζει. Δηλαδή να σου χαλάει κάτι που δεν είναι καλά χτισμένο και να το ξαναχτίζει απ’ την αρχή μ’ έναν νέο τρόπο. Και να σου δίνει πίσω μυαλό και νου ανακαινισμένα. Τα μάτια της ψυχής είναι ο νους. Οταν ο νους δουλεύει καλά, όλη η ψυχή πορεύεται σωστά. Οταν το μάτι στο σώμα βλέπει καλά, τότε και τα πόδια πάνε καλά και περπατάνε. Το μάτι βλέπει. Το σώμα ακολουθεί. Οταν το μάτι όμως θολώσει ή σκοτεινιάσει ή ταραχτεί, τότε και το σώμα δεν μπορεί να πορευτεί σωστά.
Ετσι συμβαίνει και με την ψυχή. Η ψυχή μας έχει ένα εργαλείο με το οποίο καταλαβαίνει τον κόσμο. Αυτό το εργαλείο είναι ο νους μας. Ο νους είναι μια δύναμη της ψυχής, που, όταν γεννιόμαστε, εκπαιδεύεται. Ανάλογα με τον τρόπο που μας μεγαλώνουν οι δικοί μας.
Από τα παιδικά μας χρόνια ακούμε απ’ τους γονείς πολλά πραγματάκια, που απ’ τις πολλές επαναλήψεις (τα ακούμε και τα ξανακούμε) στο τέλος τα πιστεύουμε, τα χωνεύουμε, τα εμπεδώνουμε και τα αφομοιώνουμε. Μερικά απ’ αυτά είναι αληθινά.
Μερικά όμως είναι λάθος και ψέματα. Πρόκειται για ψευδαισθήσεις. Λανθασμένες αντιλήψεις και πεποιθήσεις που πέρασαν στον νου μας. Και τα πίστεψε ο νους μας όλα αυτά.
Τέτοιες λανθασμένες αντιλήψεις μάς έχουν περάσει ήδη απ’ τα παιδικά μας χρόνια για πολλά θέματα. Το έχω δει σε πολλούς ανθρώπους αυτό. Για παράδειγμα, έχουμε πιστέψει ότι είναι δύσκολα τα πράγματα της ζωής κι ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. «Δεν θα τα καταφέρω». Το λένε πολλοί άνθρωποι και το πιστεύουν κιόλας. «Εγώ δεν τα καταφέρνω. Εγώ δεν μπορώ. Εγώ πιστεύω ότι θα αποτύχω. Πιστεύω ότι διαρκώς κινδυνεύω».
Αν όμως δεις τα πράγματα νηφάλια και ψύχραιμα, θα διαπιστώσεις ότι αυτό που πιστεύουν δεν είναι η πραγματικότητα της ζωής, μα ο τρόπος που αυτοί βλέπουν την πραγματικότητα της ζωής. Ο νους. Η διάνοιά τους. Αυτά έχουν το πρόβλημα. Και τους κάνει να βλέπουν τα πράγματα πάντα απαισιόδοξα. Γιατί; Γιατί έτσι έμαθαν και έτσι συνήθισαν. Και αυτό που συνηθίζεις δύσκολα το αλλάζεις, δύσκολα το αφήνεις. Ετσι έχεις μάθει από παιδί. Πώς να ξεσυνηθίσεις τώρα;
«Πάτερ, αποκλείεται εγώ να βρω δουλειά. Δεν μπορώ να τα καταφέρω. Είναι δύσκολη η ζωή. Θα αποτύχω. Είμαι ένας αποτυχημένος». Του βρίσκεις δουλειά και ύστερα από λίγο αρχίζει πάλι. Πάλι στενάχωρες σκέψεις και πάλι δυσαρέσκεια. Το μυαλό του πάλι ταράζεται με κάτι καινούργιο. Και του λες: «Καλά, δεν σου βρήκα δουλειά;» «Ναι, δουλειά βρήκαμε, αλλά τώρα στη δουλειά ένας συνεργάτης μου με δυσκολεύει…» Και τα παράπονα συνεχίζονται. Βρίσκεται λύση και γι’ αυτό.
«Ωραία, ας σε πάνε σε άλλο γραφείο». Πάει σε άλλο γραφείο. Και εκεί όμως ο προβληματικός νους βρίσκει νέο πρόβλημα. «Τώρα μου φταίει ο μισθός!» Μετά φταίει πάλι κάτι άλλο. Και λες: «Τελικά, τι γίνεται;» Μήπως το πρόβλημα δεν είναι έξω, αλλά είναι κάπου μέσα; Κάπου μέσα σου.
