Ο Δημήτρης Μπαλλής ήταν ένας «γραμματισμένος» χωρικός από το Κόρθι που οραματίστηκε μια δικαιότερη διανομή της γης υπέρ των ακτημόνων χωρικών, των κολίγων. Προφανώς σκέφθηκε ότι οι αρχές της Ελληνικής Επανάστασης υπονοούσαν και την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, που θα έπρεπε να εφαρμοστούν για τη βελτίωση της ζωής των κολίγων.
Φυσικά, αυτές του οι ιδέες τον έφεραν σε σύγκρουση με την τάξη των αρχόντων, που ήθελαν να προστατεύσουν τους περιουσίες και τα παραδοσιακά τους προνόμια.
Ήταν άνθρωπος γενναίος και έξυπνος, που είδε την Επανάσταση ως την ευκαιρία μιας κοινωνικής ανατροπής υπέρ των ακτημόνων κολίγων.
Μόλις κηρύχθηκε η Επανάσταση στην Άνδρο πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά των Τούρκων της Καρύστου, όπου διακρίθηκε για τη γενναιότητα του (1821-1822).
Κατά την επιστροφή του στην Άνδρο γύριζε σε όλα τα χωριά στρατολογώντας χωρικούς με πρόφαση μια νέα εκστρατεία κατά των Τούρκων της Καρύστου.
Όμως κατά την περιοδεία του αυτή κατάφερε να ξεσηκώσει όλους τους κατοίκους των Αρνά, Βουρκωτής, Πιτροφού, Μενήτων, Στενιών και Πέρα Χωριών και μερικούς από το Κόρθι, τα Αποίκια και τα Λάμυρα.
Με όλο αυτό τον λαό λεηλάτησε και πυρπόλησε πολλούς πύργους των αρχόντων, όπως τον πύργο του Μιχαήλ Καΐρη στη Μεσαριά, του Σταματέλου Μπίστη και του Αεονάρδου Πολέμη στ Αποίκια.
Επί πέντε μήνες ο Μπαλλής με τον άτακτο στρατό του κυριαρχούσε στην ύπαιθρο, ενώ οι άρχοντες και οι οικογένειες τους είχαν οχυρωθεί στους πύργους τους.
Οι συνεχιζόμενες λεηλασίες ομοεθνών σε μια περίοδο που το Έθνος αγωνιζόταν κατά των Τούρκων, δυσφήμησε το κίνημα του Μπαλλή και το απογύμνωσε από κάθε κοινωνικό περιεχόμενο.
Έτσι, πολλοί από τους οπαδούς του τον εγκατέλειψαν και τελικά το κίνημα διαλύθηκε από τον Αρμοστή των νήσων Κωνσταντίνο Μεταξά.
Ο Μπαλλής κατέφυγε στην Τήνο, όπου και τον συνέλαβαν. Λένε ότι πέντε χρόνια αργότερα (1827) ο Μπαλλής ξαναφάνηκε στην Άνδρο κι αυτή τη φορά πολέμησε ηρωικά στο πλευρό των συμπατριωτών του εναντίον των λη-στοσυμμοριών του Κακογιώργη (Περίοδος Λιάπηδων).
Το κίνημα του Μπαλλή ανάδειξε, έστω πρόωρα και άκαιρα, ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που σιγόβραζε κάτω από τους πύργους των αρχόντων και που λύθηκε πολύ αργότερα με τη βαθμιαία παρακμή τους.
Ο ξεσηκωμός ήταν μαζικός και βίαιος και γι’ αυτό δεν λησμονήθηκε ποτέ ούτε από τους χωρικούς αλλά ούτε και από τους άρχοντες.
