Ιδιαίτερα κατά τη Βυζαντινή εποχή, οι αυτοκράτορες, εκτός από το όνομά τους και ίσως τον χαρακτηρισμό «πρώτος, δεύτερος…κτλ» συνηθίζονταν να αναφέρονται και με τα προσωνύμια τους.
Οι Αυτοκράτορες πάντα είχαν ένα προσωνύμιο. Οι χαρακτηρισμοί Α’, Β’ κ.α είναι παρμένοι από την Δυτική μοναρχική παράδοση. Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες δεν ανήκουν σε αυτή, μιας και το αξίωμα του Αυτοκράτορα δεν ήταν κληρονομικό και οι χαρακτηρισμοί Α’, Β’ κ.α δίνουν μία αίσθηση συνέχειας που δεν υπήρχε. Δυνητικά οποιοσδήποτε Ρωμαίος πολίτης μπορούσε να γίνει Αυτοκράτορας και ολίγες φορές συνέβη.
Κάθε Αυτοκράτορας ήταν μία μοναδική περίπτωση, ο εκλεκτός της Θείας Πρόνοιας στην Οικουμένη· και πολλές φορές το μοναδικό προσωνύμιο το απέδιδε. Η Βασιλεία των Ρωμαίων ήταν μία μορφή έννομης μοναρχίας, μη κληρονομικής, όπου ο Αυτοκράτωρ έχριζε τον γίο του (ή και περισσότερους) συχνά συν-Αυτοκράτορα, ώστε να υπάρχει η επίφαση της διαδοχής.
Ο Βασίλειος ήταν ο Πορφυρογέννητος, μιά τεχνητη παράδοση που επιχειρησε να δώσει status και νομιμοποίηση στη δυναστεία των Μακεδόνων, εκεί που νομικά δεν υπήρχε.
Τα οικογενειακά προσωνύμια Κομνηνός, Άγγελος, Παλαιολόγος κ.α. Αλέξιος (Δούκας) Μουρτζουφλός επειδή είχε σμιχτά φρύδια.
Ο Λέων ο Χαζάρος, πήρε το όνομα επειδή η μητέρα του ήταν η Τζιζάκ από τους Χαζάρους μία νομάδική τουρκογενής φυλή της Κ. Ασίας.
Ο Ιουστιανιανός ο Ρινότμητος ήταν ο μοναδικός Αυτοκράτορας που έλαβε το αξίωμα αφού είχε τετμηθεί και «δεν ήταν τέλειος».
Ο Μιχαήλ Καλαφάτης, επειδή ο πατέρας του κάλυπτε με πίσσα πλοία – qalafat αραβικό. Στο συναρπαστικό 11ο αιώνα των ανακατατάξεων και της ανόδου της μεσαίας τάξης.
Ο Νικηφόρος Λογοθέτης ήταν Λογοθέτης («υπουργός») του Γενικού πριν ενθρονιστεί.
Ο Αναστάσιος Δίκορος είχε ετεροχρωμία. Ένας μεγάλος Αυτοκράτορας με σημαντικότατες πολιτικές που κράτησαν σθεναρή την Αυτοκρατορία.
Οι Λέοντες Αρμένιος και Θράξ για τους αυτούς λόγους.
Ο Κωνσταντίνος ο Κοπρώνυμος, εικονομάχος, βασίλευσε για 35 χρόνια και οι εικονόφιλοι λόγιοι του επιφύλασαν την αυτή ιστορική καταγραφή με την πρώτη ευκαιρία. Η οποία ήταν τον 9ο, όταν η Αυτοκρατορία άρχισε ξανά να σταθεροποιείται, με τον Θεοφάνη τον Ομολογητή και μετά τους Συνεχιστές του στα σκριτόρια του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου.
